Zuuraanbod

Zuuraanbod is een term die in de milieuwetenschap en aanverwante vakgebieden wordt gebruikt om de hoeveelheid of het tempo waarmee zuren aan een systeem worden geleverd. Het omvat zowel anorganische als organische zuren en kan afkomstig zijn uit natuurlijke processen, atmosferische neerslag of menselijke activiteiten. Het begrip is nauw verbonden met de zuurtegraad (pH) en de buffercapaciteit van het systeem: de uiteindelijke verandering in zuurtegraad hangt af van de verhouding tussen ingebrachte zuren en de capaciteit om die zuren te neutraliseren.

In bodem en waterlichamen kan zuuraanbod leiden tot acidificatie. In de bodem komen zuren onder meer door atmosferische neerslag (zuurregen), afbraak van organische stof en agrarische inputs. De buffercapaciteit van de bodem, door koolzure mineralen, kleimineralen en organische stof, bepaalt hoeveel zuuraanbod de bodem kan neutraliseren voordat de pH daalt. In wateren dragen ook zure neerslag, afvloeiing van land en opgeloste CO2 bij aan het zuuraanbod; de belangrijkste meetpunten zijn pH en alkaliniteit, die samen aangeven hoe zuurhoudend het water is en hoeveel zuuraanbod nog geneutraliseerd kan worden.

Metingen en toepassingen omvatten onder meer pH, titratieve zuurgraad en alkaliniteit. Bij milieuproeven wordt het zuuraanbod vaak uitgedrukt als acid deposition rate of als zuurbelasting per oppervlaktemaat per jaar. In de praktijk helpt het begrip bij het begrijpen van ecologische veranderingen, het beheren van landbouw en waterkwaliteitsprogramma's, en bij beleidsvorming rondom verontreiniging en herstel van systemen met beperkte buffering.