oppervlaktemaat

Oppervlaktemaat is de maat voor de twee-dimensionale omvang van een oppervlak, oftewel de oppervlakte. In het SI-systeem is de standaard eenheid de vierkante meter (m^2). Voor grotere oppervlakken wordt in de praktijk vaak gebruik gemaakt van de are (a) en de hectare (ha): 1 are = 100 m^2 en 1 hectare = 10.000 m^2. Voor kleinere oppervlakken bestaan ook decimeter- en centimeter-area’s, zoals dm^2 en cm^2, waarbij 1 m^2 = 100 dm^2 = 10.000 cm^2.

De oppervlaktemaat wordt gebruikt om aan te geven hoeveel oppervlakte een vlak of oppervlak heeft. De berekening hangt af van de vorm: voor een rechthoek is de oppervlakte lengte maal breedte (A = l × b), voor een cirkel is A = π × r^2. Bij onregelmatige vormen kan men de oppervlakte schatten door opdeling in eenvoudige vormen of door integratie.

In de praktijk verwijst opperlakte naar de maat zelf, terwijl het begrip oppervlakte de eigenschap van een vlak beschrijft. Oppervlaktemaat vindt brede toepassing in landmeting, bouw en architectuur, landbouw en GIS, waar het meten en vergelijken van oppervlakken centraal staat. De term verwijst meestal naar vlakke, twee-dimensionale oppervlakken; voor de oppervlakte van driedimensionale objecten wordt vaak gesproken over oppervlakte als geometrische eigenschap, en over de juiste eenheden bij het bepalen daarvan. Het begrip is nauw verwant aan andere maateenheden zoals m^2, cm^2, en grotere eenheden zoals ha en a.