Vuurvertragers

Vuurvertragers zijn chemische stoffen die de brandbaarheid van materialen verminderen of de verspreiding van een brand vertragen. Ze worden toegepast in textiel, kunststof, bouwmaterialen, elektronica en meubilair om de brandveiligheid te verhogen. Vuurvertragers kunnen als additieven aan het materiaal worden toegevoegd of als oppervlaktebehandeling toegepast.

De werking varieert per type. Sommige stoffen remmen in de gasfase vlamvorming door de vrije radicalen in het vuur te neutraliseren. Anderen vormen bij verhitting een koollaag die de hitteoverdracht en zuurstoftoevoer vermindert. Sommige componenten nemen water op of geven het af, waardoor het oppervlak afkoelt en de brandtemperatuur stijgt.

Er bestaan reactive vuurvertragers, die chemisch aan het polymeer zijn gebonden, en additieve vuurvertragers, die als losse bestanddelen worden toegevoegd. Belangrijke families zijn halogeenhoudende (veelal beperkt vanwege gezondheid- en milieuzorgen), fosfor- en stikstofgebaseerde vuurvertragers, en inorganische hydroxiden zoals aluminiumhydroxide en magnesiumhydroxide. Daarnaast zijn intumescente systemen ontwikkeld die bij hitte opzwellen tot een isolerende koollaag.

Toepassingen omvatten textielbekleding en meubel- en matrassstoffen, auto- en elektronica-interieurs, en bouwmaterialen zoals isolatie en kunststof panelen. In regelgeving en normen worden specifieke hout-, textiel- en kunststoftoepassingen beoordeeld op brandgedrag en vlamvertraging.

Zorgpunten zijn milieu en gezondheid. Sommige halogeenhoudende vuurvertragers kunnen persistente en bioaccumulerende eigenschappen hebben of toxisch zijn bij verbranding. Regels in de Europese Unie en andere regio’s beperken of verbieden bepaalde verbindingen en bevorderen veiligere alternatieven, recyclage en een beter levenscyclusbeheer.