Suppressietherapie

Suppressietherapie is een medische benadering die gericht is op het onderdrukken van activiteit van een ziekte of van symptomen, vaak om voortgang te vertragen, complicaties te voorkomen of de kwaliteit van leven te verbeteren. In deze aanpak wordt niet noodzakelijk gestreefd naar genezing; de ziekteactiviteit wordt actief onderdrukt of beheerd.

Mechanismen: Suppressie kan plaatsvinden door hormoonsignalering te remmen (hormonale suppressie), het immuunsysteem te onderdrukken (immunosuppressie), of ontstekings- en ziektegerelateerde pathways te blokkeren. Sommige behandelingen combineren deze principes en zijn doelgericht op specifieke ziekteprocessen.

Toepassingen: In de oncologie wordt suppressietherapie ingezet om tumorgroei te beperken, bijvoorbeeld door hormoononderdrukking bij bepaalde kankers en het gebruik van chemische of biologische middelen om signalering te remmen. Bij auto-immuunziekten en na orgaantransplantatie wordt immunosuppressieve therapie toegepast om de ziekteactiviteit te verminderen en afstoting te voorkomen. Antimicrobiële of antivirale middelen kunnen als suppressie van ziekteprogressie dienen, afhankelijk van de aandoening en doelstelling.

Effecten en overwegingen: Suppressietherapie kan belangrijke voordelen opleveren, zoals langere overleving of betere symptoomcontrole, maar gaat vaak gepaard met bijwerkingen en risico’s, zoals infecties, lever- of nierbelasting, botverlies en metabole veranderingen. Doelstellingen, duur van behandeling en monitoring worden doorgaans individueel bepaald en kunnen bijstel­ling vereisen. De keuze voor suppressie hangt af van de aard van de ziekte, de behandelingsmogelijkheden en de afweging tussen baten en risico’s.

Zie ook: hormoontherapie, immunotherapie, DMARD, palliative care.