Sublicentiëring

Sublicentiëring is het handelen waarbij een houder van een licentie, onder deze licentievoorwaarden, rechten op een auteursrechtelijk of anderszins gelicentieerd bezit aan een derde verleent. De sublicentie stemt vaak mee met de rechten die in de oorspronkelijke licentie zijn toegekend en mag niet verder reiken dan wat die licentie toestaat. De licentiegever blijft meestal eindverantwoordelijk richting de houder van het recht en kan toezicht houden op de naleving door de sublicenciën.

In veel gevallen is toestemming van de oorspronkelijke licentiegever vereist om een sublicentie te kunnen verlenen. De licentie kan expliciet verbieden sublicentiëring, of voorwaarden stellen zoals schriftelijke toestemming, goedkeuring van de sublicencé, en beperking van het distributiegebied, de aard van het gebruik, duur en betaling. Een sublicentie moet doorgaans in overeenstemming zijn met de bepalingen van de oorspronkelijke licentie en mag de belangen van de rechthebbende niet schaden.

De sublicentiehouder krijgt rechten van de licentiehouder onder de sublicentie, maar blijft vaak aansprakelijk jegens de licentiegever voor naleving van de licentievoorwaarden en voor het handelen van de sublicentiën. Bij beëindiging van de hoofdlicentie eindigt gewoonlijk ook de sublicentie, tenzij in de overeenkomst anders is geregeld. Sublicentiëring komt veel voor bij softwaredistributie, uitgeverij, film- en televisiedistributie, en franchiseconstructies. Het rechtskader varieert per jurisdictie; in Nederland en de EU is sublicentiëring primair contractueel vastgelegd, met aandacht voor rechtenbehoud en verantwoording.