Stretchreflexmetingen

Stretchreflexmetingen verwijzen naar de beoordeling van de spierspoelreflex die optreedt bij een plotselinge stretch van een skeletspier. De myotatische reflex wordt grotendeels bepaald door Ia-afferente vezels die via een monosynaptische verbinding met de alfa-motorneuronen in het ruggenmerg de spier laten samentrekken. Deze metingen leveren informatie over de functionaliteit van het ruggenmerg en het perifere zenuwstelsel en worden toegepast in klinische diagnostiek en revalidatie.

Veelvoorkomende methoden zijn klinische tendonreflextests met een reflexhamer (bijvoorbeeld kniepees en achilleshiel), waarbij aanwezigheid, latentie en amplitude van de respons worden beoordeeld. Voor kwantitatieve metingen worden instrumenten gebruikt zoals surface EMG om de spieractiviteit te registreren na een gecontroleerde spierstrekking, en elektrofysiologische tests zoals de H-reflex, waarbij elektrische stimulatie van een sensorische zenuw een reflex via het ruggenmerg oproept. De verhouding tussen de H-respons en de M-respons (H/M) wordt gebruikt om de spinale excitabiliteit te evalueren. Daarnaast kunnen pendulumtests en andere apparaatmetingen worden ingezet om het gedrag van het been bij passieve strekking te kwantificeren, wat relevant is voor spasticiteit en bewegingscoördinatie.

Procedure en interpretatie: tijdens de test moeten patiënten ontspannen zijn en in een gestandaardiseerde houding worden geplaatst. Meerdere herhalingen verbeteren de betrouwbaarheid. Verhoogde reflexamplitude of verkorte latentie kan wijzen op hyperreflexie bij aandoeningen van het centrale zenuwstelsel of spasticiteit; afgenomen of afwezige reflexen kunnen duiden op neuropathie of radiculopathie. H-reflexmetingen geven een beeld van ruggenmergexcitabiliteit en kunnen veranderingen tonen na revalidatie, medicatie of neurodegeneratieve aandoeningen.

Overwegingen: stretchreflexmetingen kennen variabiliteit door leeftijd, zenuwbeschadiging, medicatie en techniek; betrouwbare interpretatie vereist gestandaardiseerde protocollen en controles. Ze worden toegepast in neurologie en revalidatie, bijvoorbeeld bij ruggenmergletsel, beroerte, multiple sclerose en perifere neuropathieën, en in onderzoek naar spasticiteit en motorisch herstel.