Sprongkrachten

Sprongkrachten zijn krachten die optreden tijdens de afzetfase van een sprong. Ze ontstaan wanneer de spieren van de benen de voet tegen de grond duwen en de ondergrond als reactie een kracht teruglevert. In biomechanica en sportwetenschap worden sprongkrachten vaak beschreven als onderdeel van de grondreactiekracht die het lichaam omhoogduwt bij het verlaten van de grond.

Metingen van sprongkrachten gebeuren meestal met force plates of drukmatten. De belangrijkste componenten zijn de verticale en de horizontale krachten; bij verticale sprongen is de verticale component meestal dominant. De relevante kenmerken zijn piekkracht, tijd tot piek en de totale impuls (de tijdintegratie van de kracht), die samen bepalen hoeveel snelheid het lichaam krijgt tijdens afzet en daarmee de spronghoogte.

De omvang en verdeling van sprongkrachten worden beïnvloed door factoren zoals lichaamsgewicht, techniek en houding, stijfheid van de benen, contacttijd met de grond, oppervlak en schoeisel, en vermoeidheid. Training kan de sprongkrachten beïnvloeden door kracht- en explosiviteittraining, techniekverbetering en aanpassing van de begane grondkrachten via betere demping of stijfheid.

Toepassingen van sprongkrachten omvatten prestatiesanalyse in sporten als basketbal, volleyballen en atletiek, revalidatie na letsel en het monitoren van trainingsbelasting. Door sprongkrachten te analyseren kan men efficiëntere sprongtechnieken ontwikkelen en risico’s op overbelasting beperken.

Sprongkrachten zijn nauw verwant aan de grondreactiekracht en vormen een fundamenteel onderwerp in de studie van menselijke beweging.