Sleutelversleuteling

Sleutelversleuteling, in cryptografische literatuur vaak aangeduid als sleutelencapsulatie (Key Encapsulation), is een methode waarmee een symmetrische sleutel veilig wordt overgedragen aan een ontvanger via diens publieke sleutel. Het doel is het mogelijk maken van efficiënte encryptie van grote data door een snelle symmetrische sleutel te gebruiken, terwijl de sleutel zelf beveiligd wordt verstuurd met asymmetrische cryptografie. In hybridecryptosystemen wordt vaak een willekeurige data-encryptiesleutel (DEK) gegenereerd om de boodschap symmetrisch te versleutelen, terwijl deze sleutel via een encapsulatie met de publieke sleutel van de ontvanger wordt verzegeld.

In een typische sleutelencapsulatie-omgeving genereert de zender een willekeurige DEK en gebruikt deze om de data te versleutelen. De DEK wordt vervolgens gecapsuleerd, waardoor een encapsulatie of capsule ontstaat die samen met de versleutelde boodschap verzonden wordt. De ontvanger decapsuleert de capsule met zijn privésleutel om de DEK terug te krijgen en de boodschap te ontsleutelen.

Sleutelencapsulatie is een kernonderdeel van sleutelencapsulatie-mechanismen (KEMs). Deze benadering waarborgt de vertrouwelijkheid van de sleutel en biedt vaak forward secrecy wanneer tijdelijke (ephemeral) sleutels worden gebruikt. KEMs worden veel toegepast in hybride encryptiesystemen en moderne beveiligingsprotocollen, en staan centraal in ontwikkelingen op het gebied van post-quantum cryptografie, met voorbeelden zoals Kyber en andere KEM-constructies. In traditionele systemen werd daarentegen vaak de hele data-sleutel direct versleuteld met RSA of ECC (sleuteltransport).