Satellieten

Satellieten zijn objecten die in een baan om een hemellichaam bewegen. In de meeste gevallen gaat het om kunstmatige satellieten: door mensen gemaakte apparaten die in een baan om de Aarde draaien en verschillende taken vervullen. Natuurlijke satellieten, zoals manen, bestaan zonder menselijke tussenkomst en volgen hun eigen bewegingswetten rond hun planeet.

Banen en orbits worden bepaald door zwaartekracht en snelheid. Kunstmatige satellieten bewegen in LEO tot circa 2000 km hoogte, MEO en GEO op ongeveer 35.786 km. Een GEO-satelliet heeft een periode van 24 uur en blijft boven hetzelfde aardgebied. Andere veel gebruikte banen zijn polair en zon-synchronisatiebanen, die gunstig zijn voor waarneming en lichtinval.

Toepassingen: satellieten leveren communicatie en televisieconnectiviteit, navigatie en tijdsignalen, aardobservatie voor weer, milieu en land- en waterbeheer, en wetenschappelijk onderzoek. Veel systemen combineren meerdere functies en vereisen internationale spectrumtoewijzing en regelgevingen.

Geschiedenis: het eerste kunstmatige satelliet werd gelanceerd door de Sovjet-Unie, Spoetnik 1, op 4 oktober 1957. Dat markeerde het begin van het ruimtetijdperk. Sindsdien is het aantal satellieten exponentieel gegroeid en zijn er grote vooruitgangen in techniek, lifetimes en complexiteit.

Uitdagingen en beheer: ruimteafval en botsingsrisico vormen toenemende zorgen. Aan het eind van de levensduur worden satellieten verplaatst naar een graveyard orbit in GEO of gecontroleerd uit de atmosfeer gebracht in LEO. Ruimte- en orbitalregelgeving, frequentietoewijzing en orbitaalposities worden beheerd door nationale ruimteagentschappen en internationale organisaties.