Restenosering

Restenosering is de medische term voor het opnieuw vernauwen van een bloedvat na een eerdere behandeling, vooral na een percutane coronaire interventie (PCI) met of zonder stentplaatsing. Het begrip wordt vaak toegepast bij de coronairarteriën, maar kan ook elders in het vaatstelsel voorkomen. Restenosering ontstaat meestal door neointimale hyperplasie, een proliferatie van gladde spiercellen en weefsel in de vaatwand, waardoor de lumen smaller wordt. Recoiling en structurele veranderingen van het vaatbed kunnen hierbij ook een rol spelen. Wanneer de vernauwing zich binnen een bestaand stentgebied voordoet, spreekt men van in-stent restenose; vernauwing buiten het stentgebied wordt onderscheiden als restenosering elders in het behandelde segment.

Verschillende vormen bestaan: vroeg versus laat restenosering, en focale versus diffuse restenose. De kans op restenosering is afhankelijk van factoren zoals de locatie en lengte van de lesie, diameters van de bloedvaten, aanwezigheid van diabetes, roken en onvoldoende risicofactorbeheersing. Met de introductie van drug-eluting stents is de frequentie van restenose in veel gevallen verminderd.

Diagnose gebeurt meestal op basis van symptomen zoals terugkerende angina pectoris, aanvullend onderzoek omvat non-invasieve tests en uiteindelijk coronairangiografie om de sterkte en lokalisatie van de vernauwing vast te stellen. Behandeling is afhankelijk van de aard en locatie van de restenose en kan bestaan uit hernieuwde PCI, mogelijk met drug-eluting stents, andere endovasculaire technieken zoals atherectomie of, in uitgebreide gevallen, bypass-operatie. Medicamenteuze therapie gericht op symptoomcontrole en risicofactoren speelt een ondersteunende rol.

Preventie omvat het gebruik van drug-eluting stents wanneer geschikt, antiplatelet- en lipidenbeheer, en aanpassing van risicofactoren zoals roken en diabetescontrole. Restenosering blijft een belangrijk aandachtspunt in de lange termijn na interventie van vaatvernauwingen.