stentplaatsing

Stentplaatsing, ook wel stenting genoemd, is een medische ingreep waarbij een buisvormig implantaat (stent) in een vernauwde of afgesloten slagader of kanaal wordt geplaatst om de doorstroming te herstellen. Het kan endovasculair (via de huid, meestal percutaan) gebeuren of tijdens open chirurgie, afhankelijk van het gebied en de anatomie. Veelvoorkomende plaatsen zijn de coronairarteriën (hart), perifere slagaders in armen of benen, de halsslagaders (carotis) en ducts zoals galgangen, slokdarm en urinewegen.

De procedure omvat meestal het plaatsen van een katheter met een ballon naar de vernauwing. Na positionering wordt de ballon opgeblazen om de stent tegen de wand te drukken en daarna verwijderd. Bij sommige stents is de stent zelf self-expanding. Stents zijn verkrijgbaar als bare-metal en drug-eluting (met antiproliferatieve medicijnen) en in verschillende materialen (staal, nitinol, cobalt-chromium). Voor galwegen-, slokdarm- of urinewegstenting worden vergelijkbare technieken toegepast, met aanpassingen per anatomie.

Voordelen zijn het verlichten van klachten zoals pijn bij inspanning en verbetering van de doorstroming of afvoer. Drug-eluting stents kunnen restenose helpen verminderen, vooral in coronair en perifere slagaders. Nadelen zijn restenose, stenttrombose, migratie, fractuur, bloeding en infectie. Sommige patiënten hebben langdurige antiplatelet-therapie nodig.

Herstel is doorgaans kort en de ziekenhuisopname varieert; in veel gevallen kan de ingreep poliklinisch plaatsvinden. Belangrijke overwegingen zijn indicatie, locatie, stenttype en de benodigde antitrombose- of antiplatelettherapie, evenals follow-up en beeldvorming.