Plaqueretentie

Plaqueretentie is een term die vooral in de tandheelkunde en de materialenwetenschap wordt gebruikt om de neiging van een oppervlakte te beschrijven om tandplaque (biofilm) vast te houden. Het beschrijft hoe snel en gemakkelijk plak aan een gebied hecht en daar na het reinigen kan blijven bestaan. Op oppervlakken met hoge plaqueretentie hoopt plaque sneller op, wat kan bijdragen aan cariës, gingivitis en parodontitis rondom restauraties of orthodontische apparatuur.

Factoren die plaqueretentie beïnvloeden zijn onder meer oppervlakteruwheid en microtextuur, porositeit en de afwerkingskwaliteit van het materiaal. Ruwe of poreuze oppervlakken, evenals ongelijkmatig afgebroken randen, hebben doorgaans een grotere retentie. De chemische eigenschappen van het oppervlak, zoals oppervlakenergie en hydrofobiciteit, en de aanwezigheid van een salivair pellicle beïnvloeden ook de hechting van bacteriën. Het ontwerp van een beugel of ander appliance kan speciale niches creëren waar reiniging moeilijk is, wat de plaqueretentie verhoogt.

Beoordeling en klinisch belang: plaqueretentie wordt vaak beoordeeld met plakindexen na standaardreiniging of in vitro met biofilmtesten en oppervlakteanalyse. Klinisch lagere plaqueretentie gaat meestal samen met betere mondgezondheid rondom restauraties en implantaten.

Verminderingen: zorg voor een glad, gepolijst oppervlak, glasering van keramiek, het toepassen van oppervlakkeloos coatings of sealants, keuze voor materialen met lage retentie en goede mondhygiëne en mechanische reiniging. De term wordt vooral in de odontologie gebruikt; definities variëren per literatuur.