Oleofobiciteit

Oleofobiciteit is de eigenschap van een oppervlak om olie af te stoten. Een druppel olie blijft meestal klein en vormt een hoge contacthoek, wat wijst op geringe natting. Oleofobiciteit wordt vaak vergeleken met oleophiliciteit, de neiging van olie om oppervlakken nat te maken en aan te touwen.

De werking van oleofobiciteit berust op combinatie van oppervlaktespanning, oppervlakte-energie en textuur. Materialen met een lage oppervlaktesenergie, zoals bepaalde fluorpolymeren of silicaten, in combinatie met micro- en nanostructuren, laten olie minder goed verspreiden en hechten. In veel gevallen helpen re-entrante oppervlakten of combinatie van chemische en topografische eigenschappen om olie af te stoten. Bij uitzonderlijk lage oppervlaktetensionen kan ook “superoleofobiciteit” optreden, al is olie doorgaans moeilijker af te stoten dan water vanwege zijn lagere oppervlaktespanning.

Metingen van oleofobiciteit gebeuren doorgaans door de wettability van olie op een oppervlak te beoordelen. Gebruikelijke methoden omvatten het meten van de oliecontacthoek met een goniometer en het uitvoeren van olie-repellency-tests met gangbare oliën. Resultaten worden vaak gerangschikt op een olie-repellency-schaal voor toepassingen zoals textiel, kunststof en coatingmaterialen.

Toepassingen van oleofobiciteit zijn onder meer olie-afstotende coatings voor textiel en oppervlakken, anti-vlekken- en anti-contaminatiesystemen in kookgerei, auto- en bouwmaterialen, en industriële afwerkingen waar olieophoping een probleem is. Duurzaamheid en chemische weerstand van oleofobe lagen vormen belangrijke aandachtspunten in productontwerp.

Uitdagingen en onderzoeksrichting richten zich op veiliger en duurzamer materiaalgebruik, slijtvaste coatings en betere begrip van oleofobiciteit onder verschillende vloeistoffen en in natte omgevingen.