Oceaanoppervlak

Oceaanoppervlak, ook wel zeeoppervlak genoemd, is de dunne, dynamische grens tussen oceaan en atmosfeer. Het omvat het zichtbare wateroppervlak en de directe zone waarin wind, golven en schuim hun invloed uitoefenen. De processen aan dit grensvlak worden gedreven door windstress, die de bovenste oceaanlagen in beweging brengt, en door transport van warmte en zout, waardoor de temperatuur en zoutgehalte van de bovenste lagen fluctueren.

Een microscopisch dunne huidlaag regelt de uitwisseling van warmte, verdamping, zuurstof en kooldioxide tussen zee en lucht. Door deze uitwisselingen wordt de atmosfeer beïnvloed en ontvangt de oceaan weer energie en zuurstof uit de lucht.

Het oceaanoppervlak is van groot belang voor klimaat en weer. De uitwisseling van warmte, vocht en koolstof tussen oceaan en atmosfeer beïnvloedt het wereldklimaat, de vorming van wolken en regionale neerslagpatronen. Daarnaast speelt het oppervlak een cruciale rol in de koolstofcyclus, in de zuurstoftoevoer naar de oceaan en in de dynamiek van wind en stormen.

Observaties van het oceaanoppervlak komen voornamelijk van satellieten die metingen verrichten aan bijvoorbeeld zeeoppervlaktetemperatuur (SST), hoogte en reflectie, aangevuld met in-situ waarnemingen van boeien, onderzoeksvaartuigen en schepen. Deze gegevens ondersteunen weer- en klimaatmodellen, mariene biologie en maritieme operaties.

Menselijke activiteiten laten het oppervlak eveneens zien. Oliefilms, vervuiling en plastics kunnen de uitwisselingprocessen verstoren, terwijl scheepvaart en vervuiling het zicht en de albedo van het oppervlak beïnvloeden.