zeeoppervlak

Zeeoppervlak is de bovenste schil van de oceaan die direct in contact staat met de atmosfeer. Het vormt de grens waar wind, golven en lucht- en oceaanprocessen elkaar beïnvloeden. In de oceaanografie wordt ook gesproken over de zeeoppervlak- of lucht-zeewissellaag, inclusief de zogenaamde zeeoppervlak-microlayer, een uiterst Dun filmmateriaal waarin gasuitwisseling en de opslag van organisch materiaal plaatsvinden.

Belangrijke eigenschappen zijn onder meer de zeewatertemperatuur aan het oppervlak (SST), de saliniteit en de dynamiek van golven en wind. Het oppervlak kan sterk ruwer zijn bij hoge wind, wat de albedo en radar- en optische observaties beïnvloedt. Zonlicht dringt slechts beperkt door tot enkele meters diepte, waardoor de bovenste waterlaag vaak biologisch actief is. Het zeeoppervlak is bovendien de hoofdlocatie van warmte- en vochtuitwisseling tussen oceaan en atmosfeer, inclusief verdamping, warmteflux en CO2-uitwisseling.

Observatie en meting: op grote schaal wordt het zeeoppervlak gemeten met satellieten (SST, SSH, albedo) en met in-situ netwerken zoals boeien, drijvende platforms en ARGO-floats die aanvullende informatie geven over het water direct onder het oppervlak. De verzamelde gegevens leveren cruciale input voor weers- en klimaatmodellen, mariene ecologie en scheepvaartplanning. Veranderingen in het zeeoppervlak zijn indicatoren van klimaatverandering en regionale ecologische verschuivingen, zoals ENSO-variabiliteit en veranderingen in oceaanstromingen.