zeewatertemperatuur

Zeewatertemperatuur is de temperatuur van zeewater. In de meeste contexten betreft dit de temperatuur aan het zeeoppervlak, op de bovenste meters van de oceaan, omdat dit gebied direct contact heeft met de atmosfeer en een sleutelrol speelt in weers- en klimaatsystemen. Metingen komen uit netwerken van in-situ sensoren en uit satellietwaarnemingen.

Meting en bronnen: In-situ methoden omvatten drijvende boeien, kuststations en scheepsmetingen; Argo-profielen leveren temperatuur op grotere diepten. Satellieten gebruiken infrarood sensoren om SST af te lezen, en microwavesensors kunnen door wolken meten. Satellietdata worden vaak gecombineerd met in-situ waarnemingen in wereldwijde datasets om een continu en vergelijkbaar beeld te geven.

Variatie en factoren: Zeewatertemperatuur varieert sterk met plek en tijd. Seizoenen, wind, menging en nabijheid van de kust bepalen duidelijk de SST. Ook kunnen onderkoepels van het water verschillen in temperatuur vertonen ten opzichte van het oppervlak, wat verticale temperatuurgradiënten veroorzaakt. Regionale fenomenen zoals upwelling of koufronten kunnen lokale uitschieters veroorzaken.

Betekenis en trends: SST beïnvloedt verdamping, lucht-zee interactie en de opwarming van de atmosfeer. Het bepaalt leefgebieden en migratiepatronen van mariene organismen, productiviteit en de kans op extreme weersomstandigheden zoals orkanen. Door klimaatverandering stijgt de zeewatertemperatuur in veel regio’s, wat langetermijngevolgen heeft voor ecosystemen en het weer. Daarom worden regelmatig wereldwijde en regionale SST-sets bijgewerkt en geanalyseerd door wetenschappers en beleidsmakers.