oceaanografie

Oceaanografie is de wetenschappelijke studie van oceanen, hun fysische, chemische, biologische en geologische eigenschappen en van hun interacties met de atmosfeer, het land en menselijke activiteiten. De discipline onderzoekt zowel de verspreiding van warmte en zout, de beweging van oceaanstromingen, de chemische samenstelling en koolstofcyclus, als de levende systemen en de structuur van de oceaanbodem.

De vakgebieden worden vaak onderverdeeld in fysische oceaanografie, chemische oceaanografie, biologische oceaanografie en geologische oceaanografie. Fysische oceaanografie bestudeert stromingen, golven, getijden, warmte- en zouttransport en de interactie tussen oceaan en atmosfeer. Chemische oceaanografie kijkt naar de chemische samenstelling van zeewater, nutriënten, kooldioxide, pH en verzuring. Biologische oceaanografie onderzoekt organismen, productiviteit, voedselketens en biodiversiteit. Geologische oceaanografie richt zich op de zeebodem, sedimentatie, zeebodemtopografie en geologische processen zoals plaatbewegingen en hydrothermale systemen.

Observatie en data-collectie gebeurt met onderzoeksschepen en maritieme expedities, boeiennetwerken, satellieten, autonome onderwatervoertuigen (AUV's) en drijvende gliders. Belangrijke metingen zijn temperatuur, zoutgehalte, stroming, zuurstof, nutriënten en pH. Zeebodem wordt in kaart gebracht met multibeam sonar en sedimentkernen worden geanalyseerd om de geschiedenis van de oceaan te reconstrueren.

Toepassingen omvatten klimaatonderzoek en weersvoorspelling, modellering van oceaan‑atmosfeerprocessen, het koolstofbudget en verzuring, beheer van mariene hulpbronnen en ecosystemen, milieubewaking en maritieme veiligheid. Uitdagingen en ontwikkelingen omvatten de integratie van grote databestanden en modellering, langdurige waarneming en internationale samenwerking, en het omgaan met zeespiegelstijging en milieu-uitdagingen. Oceaanografie draagt bij aan begrip van klimaat en het beheer van mariene hulpbronnen.