Notationssystemen

Notatiesystemen zijn verzamelingen symbolen, regels en conventies die worden gebruikt om informatie in een bepaald domein eenduidig weer te geven. Ze fungeren als een compacte, gestandaardiseerde taal die communicatie, berekening, redenering en opslag mogelijk maakt, en verkleinen de kans op misinterpretatie.

In wiskunde en de natuurwetenschappen omvatten notaties cijfers, variabelen, functies en operatoren, evenals systemen zoals wetenschappelijke notatie en integrale endifferentiaalnotatie. In meetkunde wordt vaak vector- en matrixnotatie gebruikt. In muziek is notenbalknotatie de standaard voor toonhoogte en ritme, terwijl tablatuur in sommige instrumenten wordt toegepast. In taalkunde en fonetiek wordt het IPA gebruikt om klanken te noteren. In informatica en logica geven formele talen, symbolische notatie en pseudocode richting aan algoritmen; programmeertalen leggen de concrete syntax en semantiek vast.

Historisch zijn notaties geëvolueerd van picturale vormen naar abstracte symbolen. De opkomst van Arabische cijfers, algebraïsche notatie en latere standaardisatie door systemen zoals Unicode en de SI-eenheden heeft de internationale uitwisseling van kennis vergemakkelijkt.

Ontwerpkenmerken van een goede notatie zijn helderheid, beknoptheid en consistentie met bestaande conventies. Ontwerpers moeten rekening houden met leerbaarheid, culturele variaties, verouderde notaties en de compatibiliteit met digitale representatie en interoperabiliteit tussen disciplines.