Mediatoegangscontrole

Mediatoegangscontrole is een benadering van toegangscontrole waarbij een tussenliggende component, vaak een autorisatie- of gatewaylaag, de toegang tot bronnen afdwingt namens de eigenaar of beheerder van die bronnen. In deze opzet fungeert een mediator als gatekeeper tussen de gebruiker of dienst en de achterliggende systemen, en evalueert hij vooraf vastgestelde beleidsregels voordat toegang wordt verleend.

Werking: een gebruiker vraagt toegang tot een resource via de mediator. De mediator verifieert de identiteit (authenticatie) en verzamelt relevante contextuele gegevens (zoals rol, attributen en momentane omstandigheden). Op basis van beleidsregels (bijvoorbeeld afgeleid uit RBAC, ABAC of beleidsontwerp zoals XACML of Open Policy Agent) beslist de mediator of toestemming wordt verleend. Bij toestemming geeft de mediator een toegangskaart, token of directe proxy-verbinding door naar de resource. Bij afwijzing wordt geen toegang verleend en kan een melding of expliciete reden volgen.

Architectuur en technologie: aria-elementen van mediatoegangscontrole omvatten doorgaans een policy decision point (PDP) en policy enforcement point (PEP) of een geïntegreerde gateway. Het kan worden geïmplementeerd met API-gateways, identity en access management-systemen, en standaarden zoals OAuth 2.0, UMA of ABAC/RBAC. Moderne implementaties maken gebruik van middelware, tokens en dot-gebonden evaluaties die centraal beheer en uniform beleid mogelijk maken.

Voordelen en uitdagingen: de mediator biedt consistente beleidsafhandeling, betere verantwoording en snelle herroeping van toegangsrechten. Nadelen zijn onder meer mogelijke latentie, afhankelijkheid van de mediator, complexiteit van beleid en de noodzaak tot robuuste beveiliging tussen mediator en backend systemen.

Gerelateerde begrippen: toegangscontrole, identity and access management, policy decision point, policy enforcement point, OAuth, UMA, XACML, Open Policy Agent.