MRIsignalen

MRIsignalen zijn radiofrequentiesignalen die door het menselijk lichaam worden uitgezonden nadat waterstofkernen in een extern magnetisch veld zijn uitgelokt met een RF-puls. In een MRI-scanner vormt het hoofdveld B0 de basis. Een korte RF-puls kantelt de magnetisatie van protonen uit de paarweergave terwijl ze daarna terugkeren naar evenwicht. De door deze protonen uitgezonden elektromagnetische straling heeft een karakteristieke Larmor-frequentie die afhangt van het veld en het gyromagnetische ratio van waterstof; bij 1,5 tesla is dit ongeveer 63,9 MHz, bij hogere veldsterktes hoger.

Deze signalen worden opgepikt door ontvangstspoelen, versterkt en omgezet in digitale data. De ruwe gegevens worden verzameld in k-space en via.Transformaties wordt uiteindelijk een afbeelding gevormd. De contrasten in MRI ontstaan uit verschillen in protondichtheid en relaxatiekenmerken van weefsels, oftewel T1-relaxatie, T2-relaxatie en protonendichtheid (PD). Verschillende beeldreeksen leveren verschillende contrasten; T1-gewogen beelden tonen meestal snelle, vetrijke structuren; T2-gewogen beelden benadrukken vocht en ontsteking; PD-beelden geven een balans tussen de twee.

Naast T1 en T2 wordt ook diffusie, susceptibiliteit en andere mechanismen gebruikt voor aanvullende contrasten. Functionele MRI (fMRI) gebruikt signalveranderingen gerelateerd aan zuurstofverbruik (BOLD-signalen) om hersenactiviteit in kaart te brengen. De signaalkwaliteit hangt af van factoren zoals veldsterkte, coilontwerp, voxelgrootte en beweging. MRIsignalen vormen daarmee de kern van MRI-beeldvorming en diagnostiek. Te onderscheiden door mogelijke artefacten zoals beweging, thermische ruis en chemische verschuiving, die de interpretatie kunnen beïnvloeden.