Home

Larmorfrequentie

De Larmorfrequentie is de frequentie waarmee een magnetisch moment precessieert in een extern magnetisch veld. Zij is vernoemd naar Joseph Larmor en speelt een centrale rol in magnetische resonantie, zoals NMR en MRI. De precessie volgt uit de koppelingswet en kan zowel klassiek als kwantummechanisch worden beschreven.

Als een magnetisch moment μ zich in een uniform veld B0 bevindt, ondergaat het een torque μ ×

Toepassingen en voorbeelden: voor protonen (1H) is γ/2π ≈ 42,576 MHz/T, dus bij een veld van 1 tesla

In NMR- en MRI-technieken bepaalt de lokale Larmorfrequentie de resonantieconditie en de ontvangerrespons; veldgradiënten moduleren fL

B0
waardoor
het
precessiet
met
een
hoeksnelheid
ωL
=
γ
B0,
waarbij
γ
de
gyromagnetische
ratio
van
het
betreffende
deeltje
is.
De
Larmorfrequentie
is
fL
=
ωL
/
(2π)
=
γ
B0
/
(2π).
De
teken
van
γ
bepaalt
de
richting
van
de
precessie;
meestal
wordt
de
magnitude
van
γ
gebruikt
bij
praktische
berekeningen.
ligt
de
Larmorfrequentie
rond
de
42,6
MHz.
Voor
13C
ligt
deze
ongeveer
op
10,7
MHz/T.
Electronen
hebben
een
veel
grotere
γ,
waardoor
ESR/EPR-signalen
op
hogere
frequenties
vallen
(gigahertz)
voor
vergelijkbare
veldsterktes.
in
ruimte
en
zo
worden
beelden
of
spectroscopische
informatie
verkregen.
De
beschrijving
kan
via
de
Bloch-equaties
(continu)
of
via
kwantummechanische
interacties
met
de
spin
worden
aangeslagen.
Samengevat
koppelt
de
Larmorfrequentie
veldsterkte
aan
de
precessie
van
magnetische
momenten
en
is
zij
fundament
voor
magnetische
resonantie-technologie.