MRIartefacten

MRI-artefacten zijn afwijkingen in MR-beelden die geen representatie geven van de werkelijke anatomie of pathologie. Ze ontstaan door de combinatie van magnetisch veld, weefseleigenschappen, beeldacquisitie en apparatuur. Artefacten kunnen de diagnostische interpretatie bemoeilijken en sommige kunnen zelfs lijken op ziektebeelden.

De belangrijkste oorzaken worden vaak onderverdeeld in drie categorieën: patiëntgerelateerde, hardware-/systeemgerelateerde en acquisitiegerelateerde artefacten. Patiëntgerelateerde artefacten ontstaan door beweging tijdens de scan (zoals knipperen, ademen of wisselende positie) en door pulsatie van grote bloedvaten. Flow-artefacten bij snelle of turbulente bloedstroom kunnen resulteren in signaalverlies of vervormingen langs vaten. Fysiologische processen zoals hartslag kunnen eveneens artefacten veroorzaken.

Hardware- of systeemartefacten ontstaan door metalen voorwerpen in of rond het hoofd en borstkas (tanden, implants, prothesen), die lokale B0-inhomogeniteiten veroorzaken. RF-coils, hardware-afstemming en gradient-gerelateerde fouten kunnen signaalongelijkheid en geometrische vervormingen opleveren. Daarnaast spelen B0-inhomogeniteiten door magnetische lekkages en gradient-nonlineariteit een rol.

Acquisitiegerelateerde artefacten worden beïnvloed door susceptibiliteitsverschillen (bijvoorbeeld lucht en metaal), chemische verschuiving tussen vet en water bij hogere veldsterktes, truncation/Gibbs-artefacten bij korte randen en wrap-around/aliasing bij een onvolledig veld-of-view. EPI-gebaseerde sequences zoals DWI en fMRI vertonen vaak distorties en signaalinhomogeniteit.

Mitigatie omvat het kiezen van sequences die artefacten beperken (bijv. spin-echo in plaats van gradient-echo), het aanpassen van bandwidth en voxelgrootte, gebruik van fat suppression, shimming en gating, en speciale artefactreductietechnieken. Correcte herkenning van artefacten is essentieel om verkeerde interpretaties te voorkomen en aanvullende beeldmaterialen te bepalen.