Leebreboundhardheid

Leebreboundhardheid, ook wel Leeb-hardheid genoemd, is een niet-destructieve methode om de hardheid van metalen te bepalen met een Leeb-reboundtest. Een draagbaar Leeb-tester brengt een korte, gecontroleerde slag op het oppervlak aan en meet de snelheid waarmee de slag terugkaatst. De verhouding tussen de slag- en terugslagvelocity wordt omgezet in een Leeb-hardheidswaarde (HL) op een of meer schalen, afhankelijk van het materiaal (bijv. HL, HLD, HLR).

Het meetprincipe berust op een gestandaardiseerde slag en een nauwkeurige meting van vraagsnelheden. Na kalibratie met referentieblokken van bekende hardheid kan de relatie tussen de velocity-verhouding en de hardheid worden vertaald naar een specifieke hardheidswaarde voor het onderzochte materiaal. De methode is vooral bruikbaar voor in situ metingen op werkstukken, constructies of delen die lastig te belasten zijn met traditionele proefopstellingen.

Voordelen zijn onder meer snelheid, niet-destructief karakter, en toepasbaarheid op grote onderdelen of oppervlakken die niet vlak zijn of onder coatings liggen. Nadelen omvatten dat de nauwkeurigheid doorgaans lager ligt dan bij laboratoriumtests zoals Rockwell of Vickers, en resultaten afhankelijk zijn van oppervlaktekwaliteit, temperatuur, hoek van aanstrijking en de juiste schaling. Een correcte interpretatie vereist daarom passende kalibratie en selectie van de juiste HL-schaal voor het materiaal.

Toepassingen omvatten kwaliteitscontrole, in situ inspectie bij bouw en onderhoud van metalen constructies, en metingen aan staal, gietijzer en diverse legeringen. Zie ook reboundtesten en Leeb-hardheid.