Latijn

Latijn is de Latijnse taal, een klassieke Indo-Europese taal uit de Italische tak, ontstaan in de regio rondom Rome op het Italiaanse schiereiland. Het was de taal van de Romeinse Republiek en het Romeinse Rijk en speelde een centrale rol in administratie, recht en literatuur van de Oudheid. Door de uitbreiding van de Romeinse cultuur verspreidde Latijn zich over grote delen van Europa; na de val van het West-Romeinse Rijk evolueerde de taal in de Romaanse talen en bleef ze in de wetenschap en de Kerk een belangrijke referentietaal.

Historische fasen: Klassiek Latijn, vooral bepalend voor literaire en formele teksten uit de republikeinse en vroege keizerlijke perioden; Vulgaire Latijn, de gesproken variant die zich heeft ontwikkeld tot de moderne Romaanse talen; Middeleeuws Latijn, gebruikt in scholastische en kerkelijke teksten; Neo-Latijn of Renaissance-latijn en latere vormen die wereldwijd als wetenschappelijke en academische taal functioneerden.

Huidig gebruik: Latijn wordt vandaag nog steeds bestudeerd als leer- en cultuurhistorische taal en is in de Rooms-Katholieke Kerk nog steeds aanwezig in liturgie. Daarnaast blijft Latijn de basis voor wetenschappelijke nomenclatuur en veel vaktermen; het heeft invloed op de grammatica en woordenschat van vele moderne Europese talen.

Kenmerken: Latijn is sterk inflecterend, met naamvallen voor zelfstandige naamwoorden en bijwoorden, en vervoegingen voor werkwoorden; het alfabet is het Latijnse alfabet. Belangrijke literaire figuren zijn onder andere Cicero, Vergilius en Ovidius.

---