Langafstandsignaal

Langafstandsignaal is een term uit de telecommunicatie en netwerktechniek die verwijst naar een signaal dat over grote afstanden wordt verzonden. Het begrip geldt voor zowel analoge als digitale vormen en voor verschillende media, waaronder vrije ruimte, coaxiale kabels, twisted pair en glasvezel. De haalbaarheid en kwaliteit hangen af van de mediumkenmerken, de gebruikte frequentie en de aanwezigheid van storingen of ruis.

Bij langafstandsignalen treden demping, ruis en interferentie op. Demping neemt doorgaans toe met afstand en met frequentie, waardoor signaalsterkte en signaal-tot-ruisverhouding afnemen. Dispersion en multipath kunnen vervorming veroorzaken, vooral bij pulsvormige of hoge-snelheidsmodulatiebinaire signalen. In optische netwerken spelen ook karakteristieken als afronding van het signaal bij glasvezel en verlies door de vezel zelf een rol, terwijl in draadloze verbindingen obstakels, atmosfeer en beweging extra complicaties kunnen geven.

Om langafstandsignalen betrouwbaar te maken, worden versterking en regeneratie toegepast, samen met geavanceerde modulatie- en coderingsschema’s. Glasvezelnetwerken gebruiken optische versterkers, dispersion management en foutencorrectie, terwijl draadloze systemen werken met vermogenregeling, gericht antennes en sometimes MIMO-technologie. Een goed ontworpen langafstandpad vereist een zorgvuldige afstemming van het linkbudget, signaal-ruisverhouding (SNR) en foutkansen (BER), evenals overweging van latency.

Toepassingsgebieden omvatten long-haul glasvezelnetwerken, satellietcommunicatie en backbonenetwerken, waar lange afstanden een cruciale rol spelen. Het begrip langafstandsignaal vormt een fundament bij het ontwerp, de evaluatie en de optimalisatie van communicatielijnen en netwerkinfrastructuren.