Lageomloopbaanconstellaties

Lageomloopbaanconstellaties zijn netwerken van satellieten die in een lage omloopbaan rond de Aarde opereren en bedoeld zijn om wereldwijde dekking te bieden voor communicatie, aardobservatie en wetenschappelijke waarnemingen. Ze bestaan uit honderden tot duizenden eenheden die in meerdere orbitalen en banen zijn verdeeld.

Kenmerkend is een hoge satellietdichtheid, waardoor voortdurend verbinding mogelijk is. De satellieten bevinden zich doorgaans op hoogtes van enkele honderden tot ongeveer tweeduizend kilometer boven het aardoppervlak en hebben korte omlooptijden van ongeveer 90 tot 120 minuten. De netwerken maken vaak gebruik van inter-satellietkoppelingen en grondstations om wereldwijde dekking en lage latency te realiseren.

Voorbeelden van lopende of geplande lageomloopbaanconstellaties zijn Starlink van SpaceX, OneWeb en Kuiper van Amazon. Starlink richt zich op breedbandtoegang voor particulieren en bedrijven, OneWeb op wereldwijde dekking en noodcommunicatie, en Kuiper op vergelijkbare broadband-doelen.

Voordelen van lageomloopbaanconstellaties zijn lage latentie vergeleken met hogere banen, regelmatige revisie van elk gebied, en de mogelijkheid tot snelle inzet van capaciteit door frequent onderhoud en uitbreiding. Door inter-satellietlinks kunnen ze verkeer tussen satellieten afhandelen zonder voortdurend via grondstations te gaan.

Uitdagingen omvatten ruimteafval en congestie in populaire orbits, vereisten voor coördinatie van frequenties en orbital slots via de ITU en nationale toezichthouders, hoge kosten voor ontwikkeling en lancering, en de lange termijn verantwoordelijkheid voor verwijdering of desselectie aan het eind van de levensduur.

De toekomst van lageomloopbaanconstellaties hangt af van technologische vooruitgang, kostenreductie en ruimtelijke regelgeving. Samenwerking op internationaal niveau is cruciaal om veiligheid, duurzaamheid en gelijke toegang tot satellieten te waarborgen.