Kleurmatching

Kleurmatching is het proces waarbij kleuren zodanig worden afgestemd dat ze op verschillende materialen, media of partijen identiek of vrijwel identiek lijken onder een bepaalde lichtbron. Het wordt toegepast om inconsistenties tussen bijvoorbeeld batches verf, stoffen, drukwerk en displaybeelden te voorkomen en om een uniforme uitstraling te waarborgen.

Kleurmatching kan op twee manieren plaatsvinden: visueel en instrumenteel. Visuele kleurmatching berust op menselijke waarneming, vaak met behulp van kleurstalen en referentiechips. Instrumentele kleurmatching maakt gebruik van meetapparatuur zoals spectrofotometers of kleurmeters, die de kleur vastleggen in gestandaardiseerde kleurruimten. Bij beide methoden wordt doorgaans rekening gehouden met het licht waarin de kleur wordt bekeken, zoals D65 of kunstlicht type A, en met de standaardgeobserveerde kijkhoeken.

Kleurruimten en metriek zijn cruciaal voor kwaliteitsslagpunten. Veel gebruikte kleurruimten zijn CIE L*a*b* en CIE L*u*v*, waarbij Delta E de afstand tussen twee kleuren aangeeft. Een kleinere Delta E duidt op een betere match; drempels voor acceptatie variëren per sector, maar algemene normen beschouwen Delta E-waarden onder circa 1 tot 2 als zeer nabij.

Uitdagingen bij kleurmatching bestaan onder meer uit metamerie (verkleuring onder wisselende verlichting), textuur en finish (glans, parelmoer), en materiaalverschillen. Toepassingsgebieden zijn onder meer autobranche, behang en verf, textiel, print en digitale beeldvorming.

Een typische workflow omvat het vastleggen van de referentiekleur, nauwkeurige meting, vergelijking met de gewenste kleur, formulering of aanpassing van de materiaalhoeveelheden, en verificatie met extra tests onder consistente lichtomstandigheden.