Inkomstenbenadering

Inkomstenbenadering, oftewel de inkomstenbenadering, is een methodiek binnen de waardering van activa waarbij de waarde wordt afgeleid uit de toekomstige economische opbrengsten die het betreffende object kan genereren. De benadering wordt veel toegepast in de onroerend‑goedsector, bij de waardering van beleggingsportefeuilles, intellectuele eigendomsrechten en andere cash‑flow‑genererende activa.

De kern van de inkomstenbenadering bestaat uit het projecteren van de verwachte toekomstige inkomstenstromen, meestal in de vorm van huurinkomsten, dividenden, licentie­betalingen of operationele winsten. Deze verwachte cash‑flows worden vervolgens contant gemaakt naar hun huidige waarde met behulp van een disconteringsvoet die het risico en de tijdswaarde van geld reflecteert. De gekozen disconteringsvoet kan gebaseerd zijn op marktconforme rendementseisen, de kosten van kapitaal of een risico‑gecorrigeerde benchmark.

Er bestaan verschillende varianten van de inkomstenbenadering, waaronder de Direct Capitalisation Method, waarbij een kapitalisatiefactor wordt toegepast op een stabiele inkomstenstroom, en de Discounted Cash Flow (DCF)‑methode, die een reeks afzonderlijke cash‑flows over een specifieke prognoseperiode verdisconteert en vaak een terminalwaarde toevoegt voor de resterende levensduur.

Kritiek op de inkomstenbenadering richt zich op de afhankelijkheid van de nauwkeurigheid van de prognoses en de subjectiviteit bij het bepalen van de disconteringsvoet. Desalniettemin blijft de methode een fundamenteel instrument voor analisten, taxateurs en investeerders die de economische potentie van een actief willen kwantificeren.