Fibrinogeenniveaus

Fibrinogeenniveau verwijst naar de concentratie van fibrinogeen in het bloedplasma. Fibrinogeen is een leverproduct en een essentieel eiwit in de bloedstolling: wanneer blessures optreden wordt fibrinogeen door trombine omgezet in fibrine, wat leidt tot stolselvorming en wondsluiting. Het fibrinogeenniveau kan daardoor van invloed zijn op de stollingsneiging van een persoon.

Normale waarden worden meestal uitgedrukt in gram per liter (g/L) of milligram per deciliter (mg/dL) en variëren tussen laboratoria. Veel gangbare referentiewaarden liggen ongeveer tussen 2 en 4 g/L (200–400 mg/dL). Fibrinogeenniveaus kunnen worden gemeten met functionele testen (Clauss-methode) of met antigeenbepaling; beide methoden geven inzicht in de hoeveelheid en/of de functionele activiteit van fibrineogeen.

Fibrinogeen is een acute-­fase-eiwit en stijgt vaak bij ontstekingen, infecties, traumata, weefselschade en bij zwangerschap. Ook oestrogeenbevattende geneesmiddelen en obesitas kunnen de niveaus verhogen. Lage niveaus komen voor bij leverziekten met verminderde synthese, ernstige bloedingen met consumptie van fibrinogeen (zoals DIC), of erfelijke aandoeningen zoals hypofibrinogenemie en afibrinogenemie. Hoge fibrinogeenwaarden kunnen wijzen op een verhoogd risico op trombose, terwijl zeer lage waarden het risico op bloeding verhogen.

In de klinische praktijk worden fibrinogeenniveaus vaak in samenhang met andere stollingsmarkers (zoals INR, aPTT en D-dimeer) geïnterpreteerd om coagulopathieën te beoordelen en de onderliggende oorzaak vast te stellen.