Cagecultuur

Cagecultuur is een methode van aquacultuur waarbij vissen of andere aquatische organismen worden gehouden in kooien of netten die in open water zijn geplaatst, zoals zeeën, rivieren of meren. De kooien bestaan uit netten gespannen om een frame, met drijvers en ankers die de kooien op de gewenste diepte houden. Water stroomt door en rondom de kooien, waardoor zuurstofvoorziening en afvalverwijdering plaatsvinden; voer wordt via automatische systemen toegediend en voortdurend gemonitord.

Voordelen en uitdagingen: Cagecultuur kan een hoge productie per oppervlakte-eenheid leveren en maakt gerichte voeding en snelle groei mogelijk. Nadelen zijn onder meer milieubelasting door uitwerpselen en onverteerde restvoeding, risico’s op ziekte en parasieten in dichtbevolkte kooien, en het risico op ontsnappingen die wilde populaties kunnen beïnvloeden. Ook kan lokale eutrofiëring optreden als afval niet goed wordt beheerd.

Toepassingsgebieden en innovaties: Cagecultuur wordt wereldwijd toegepast voor mariene vissoorten zoals zalm, tonijn en zeebaars, en in zoetwateromgevingen voor forel en tilapia. Innovaties omvatten integratie met andere trofische niveaus (IMTA), betere biosecurity, en verbeterde monitoring- en voersystemen.

Regelgeving en duurzaamheid: Regelgeving varieert per land en waterlichaam en omvat vergunningen, monitoring van waterkwaliteit en dierengezondheid. Duurzaamheidsmaatregelen richten zich op voorkomen van ontsnappingen, minimalisatie van milieubelasting en dierenwelzijn, evenals transparante voedselveiligheidspraktijken.