CO2balans

CO2balans is het overzicht van de uitstoot van koolstofdioxide (CO2) en de opname ervan in een bepaald kader en over een afgesproken periode. Het geeft aan of de netto CO2 in de atmosfeer toeneemt of afneemt binnen die grenzen. Vaak wordt gesproken van een CO2- of koolstofbalans als onderdeel van een bredere broeikasgasbalans (GHG-balans).

Een CO2balans kan op verschillende schaalniveaus worden berekend, zoals voor een organisatie, een product, een sector of een land. Belangrijke elementen zijn emissies uit directe bronnen (brandstofverbruik en procesemissies), indirecte emissies (elektriciteit en warmte) en emissies in de leveringsketen (scope 3). Daarnaast tellen opnames of bindingen mee, bijvoorbeeld door bos- en bodemopslag of koolstofopvangtechnologieën. Het nettoresultaat wordt bepaald door emissies op te tellen en opnames af te trekken over de gekozen periode en grenzen.

Berekeningsmethoden en normen spelen een sleutelrol. Veelgebruikte benaderingen zijn de Greenhouse Gas Protocol, ISO 14064 en Life Cycle Assessment (LCA), die richtlijnen geven voor scope-definities, dataverzameling en rapportage. Voor nationale inventories bestaan officiële rekenregels en internationale afspraken (bijv. onder UNFCCC).

Toepassingen van de CO2balans zijn onder meer het volgen van reductiedoelstellingen, het verantwoorden van klimaatprestaties in bedrijfsrapportages en het informeren van beleidsmakers over de effectiviteit van klimaatmaatregelen. Balansen kunnen ook dienen als basis voor compensatie- of nevenmaatregelen en voor communicatie met stakeholders.

Beperkingen zijn onder meer onzekerheden in data, verschillen in scope-definities, mogelijke dubbel tellen, tijdshorizon en de rol van landgebruik en ecosystemen.