Buigmatige

Buigmatige is een term uit de Nederlandse materiaalkunde die wordt gebruikt om de eigenschap van een materiaal te beschrijven om te buigen zonder te breken. In het Engels wordt vaak gesproken van bending ductility of flexural ductility. Een buigmatig materiaal kan bij buigbelastingen plastische vervorming ondergaan, waardoor het energie kan opnemen en spanningsconcentraties kan afvlakken. De term is verwant aan buigzaamheid en wordt vaak in samenhang met stijfheid en trekductiliteit besproken.

Metingen van buigmatige gebeuren meestal via buigproeven, zoals driepunts- of vierpuntsbuiging. Belangrijke parameters zijn de buigsterkte (ook wel modulus of rupture) en de buigmodulus (stijfheid in buiging). De buigtreffelijkheid of buigsluitheid beschrijft de hoeveelheid energie die het materiaal kan absorberen voordat het faalt. Een hoog buigmatig materiaal vertoont aanzienlijk plastische vervorming in buiging en heeft vaak een hogere taaiheid onder buigbelastingen.

Materialen verschillen sterk in buigmatige. Metalen zoals staal en aluminium laten doorgaans significante buigmatige vervorming zien; polymeren tonen doorgaans een hogere buigrekelijkheid; vezelversterkte composites kunnen buigmatige eigenschappen vertonen afhankelijk van vezelrichting. Ceramische materialen hebben meestal een lage buigmatige ductiliteit en vertonen sneller bros falen onder buiging.

Toepassingen en ontwerpcriteria: voor onderdelen die buiging zullen ondergaan is buigmatige vaak cruciaal voor veiligheid en duurzaamheid, omdat voldoende buigmatige de kans op scheuren en falen vermindert. Temperaturele toestand, veriaatietijd en veroudering kunnen de buigmatige eigenschappen beïnvloeden.

Zie ook: ductiliteit, buigsterkte, buigmodulus, buigproef.