zorgverleningsvorm

Zorgverleningsvorm is een term uit de Nederlandse zorgsector die verwijst naar de wijze waarop zorg aan een cliënt wordt geleverd. Het beschrijft de setting, het soort ondersteuning en vaak ook de financierings- en organisatievorm. De keuze voor een zorgverleningsvorm hangt af van de zorgvraag, de gewenste zelfstandigheid van de cliënt en de afspraken tussen cliënt, zorgaanbieder en financiers.

De belangrijkste dimensie is de setting waarin zorg plaatsvindt. Intramurale zorg betreft zorg in een zorginstelling zoals een verpleeghuis of verzorgingshuis. Extramurale zorg vindt plaats buiten een instelling, bijvoorbeeld thuiszorg of verpleging aan huis. Binnen extramurale zorg horen ook vormen zoals dagbesteding en respijtzorg. Andere specifieke vormen zijn kortdurend verblijf en revalidatiezorg, afhankelijk van de behoefte en de doelstelling van de zorgverlening.

Financiering en organisatie dragen eveneens bij aan de zorgverleningsvorm. In het Nederlandse systeem kunnen zorgverleningsvormen via de basisverzekering als zorg in natura (zorg geleverd door gecontracteerde aanbieders) worden bekostigd, of via een persoonsgebonden budget (PGB) waarin de cliënt zelf zorg kan inkopen. Voor ondersteuning via de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) geldt meestal een gemeentelijke financiering. De indicatiestelling en het zorgplan bepalen welke vorm van zorg daadwerkelijk wordt ingezet.

Procesmatig wordt de zorgverleningsvorm vastgesteld na een zorgbeoordeling en opgenomen in het zorgplan. Deze kan periodiek herijkt worden bij veranderende zorgbehoeften.