zorgverlening

Zorgverlening verwijst naar de levering van zorg- en ondersteuningsdiensten aan individuen door professionals, instellingen en vaak mantelzorgers. Het doel is gezondheid te behouden of te herstellen, beperkingen te verminderen en het welbevinden en de zelfstandigheid te bevorderen. Zorgverlening bestrijkt zowel medische zorg als zorg in het dagelijks leven en sociale ondersteuning, met een nadruk op persoonsgerichte en gecoördineerde hulp.

De sector omvat onder meer huisartsenzorg en medisch-specialistische zorg, ziekenhuiszorg, verpleging en verzorging (thuis of in instellingen), revalidatie, geestelijke gezondheidszorg (GGZ) en ondersteuning voor mensen met een beperking of ouder wordende personen. Informele zorg van familie en vrijwilligers speelt vaak een belangrijke rol naast professionele zorg.

Organisatie en actoren zijn zowel publieke als private aanbieders, zoals huisartsenpraktijken, ziekenhuizen, verpleeghuizen, thuiszorgorganisaties en GGZ-instellingen. Bekostiging vindt plaats via verschillende systemen: basisverzekering voor medische zorg; langetermijnzorg via de Wet langdurige zorg (Wlz) en maatschappelijke ondersteuning via de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), met zorgkantoren en zorgaanbieders die afspraken maken over levering en betaling. Toezichthouders en kwaliteitsorganisaties, zoals de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa), houden toezicht op veiligheid, kwaliteit en doelmatigheid van de zorg.

Het doel van zorgverlening is om samenhangende zorg te bieden over verschillende settingen heen, met nadruk op toegankelijkheid, betaalbaarheid en continuïteit. Uitdagingen zijn onder meer regionale verschillen in het zorgaanbod, de toenemende vraag naar langdurige zorg en personeelstekorten, evenals de digitalisering van zorg en het verbeteren van samenwerking tussen zorg- en sociale teams.