zenuwplexusblokken

Zenuwplexusblokken zijn regionale anesthesie-technieken waarbij lokaal anestheticum nabij een zenuwplexus wordt geïnjecteerd om pijnsignalen te blokkeren in een specifiek gebied van het lichaam. Ze worden gebruikt om chirurgie te laten plaatsvinden onder plaatselijke verdoving of om postoperatieve pijn te verminderen, vaak als onderdeel van multimodale pijnbestrijding. De belangrijkste plexussen zijn het brachiale plexus (arm), het lumbale en sacrale plexus (onderste ledemaat en bekken) en de thoracale intercostale zenuwen. Veelvoorkomende benaderingen voor het brachiale plexus zijn interscalene-, supraclaviculaire-, infraclaviculaire- en axillaire blokkades. Blokkades van het lumbale en sacrale plexus leveren anesthesie voor het onderbeen, terwijl selectieve blokkades zoals femoraal, obturatoris of ischiadicus soms worden toegepast. Intercostale zenuwblokkades richten zich op pijn in de thoraxwand. Een continue kathetertechniek kan langdurige analgesie bieden.

De uitvoering gebeurt meestal onder beeldvorming, bij voorkeur met echografie, soms in combinatie met zenuwsignalering. Lokaal anesthetica zoals lidocaïne, ropivacaïne of bupivacaïne worden gebruikt; de duur van de analgesie hangt af van het middel, de concentratie en of een katheter wordt gebruikt, en kan bijwerkingen verlengen. Adjuvanten kunnen de duur vergroten. Contra-indicaties zijn onder meer weigering door de patiënt, infectie op de injectieplaats, stoornissen in de bloedstolling en allergie voor lokale anesthetica.

Mogelijke risico’s zijn tijdelijk zenuwletsel, bloedingen, infectie, lokaal anestheticum-systeemtoxiciteit (LAST), pneumothorax bij sommige benaderingen, hematomen en inadequate analgesie. Wanneer ze worden uitgevoerd door getrainde professionals, bieden zenuwplexusblokken gerichte en effectieve analgesie met een gunstig veiligheidsprofiel en kunnen ze het gebruik van systemische opioïden verminderen.