Home

zelfreactiviteit

Zelfreactiviteit is een term uit de kernfysica die de verandering in reactiviteit van een kernreactor beschrijft die ontstaat door veranderingen in de reactoromgeving en bedrijfsomstandigheden. Reaktiviteit is een maat voor hoe dicht een systeem bij kritischheid zit, oftewel hoeveel extra of minder neutronen er nodig zijn om de kernsplitting in stand te houden. Zelfreactiviteit verwijst naar de netto reactie van het neutronenbestel en de kernen op de reactiviteit wanneer factoren zoals temperatuur, druk, samenstelling van de moderator of de brandstof veranderen.

De belangrijkste bronnen van zelfreactiviteit zijn feedbackmechanismen. Temperatuurf feedback omvat Doppler-breding en de thermische expansie van

In de kernfysica wordt zelfreactiviteit vaak geanalyseerd via parameters zoals dρ/dT of dρ/dP en via concepten

brandstof
en
structuur,
terwijl
de
moderaator-
of
koelmiddelfeedback
betrekking
heeft
op
veranderingen
in
dichtheid
en
samenstelling
van
de
moderator
of
het
koelmiddel.
Daarnaast
kunnen
variaties
in
de
brandstofhoeveelheid
door
verbranding
en
brandstofcompactie
de
neutronenlevensduur
beïnvloeden.
Deze
feedbacks
bepalen
samen
of
de
reactiviteit
toeneemt
of
afneemt
bij
een
verandering
in
omstandigheden.
als
reactiviteitsdollars
en
de
effectieve
β
(β_eff).
Het
begrip
is
cruciaal
voor
de
veiligheid
en
stabiliteit
van
een
reactor:
negatieve
feedback
vergroot
de
stabiliteit
en
maakt
automatische
sterkte-inperking
mogelijk,
terwijl
positieve
feedback
risico’s
kan
vergroten
bij
snelle
veranderingen.