zeekaarten

Zeekaarten zijn kaarten die speciaal zijn ontwikkeld voor navigatie op zee. Ze geven kustlijnen en zeewateroppervlakte weer, tonen waterdiepten en dieptecontouren, en markeren gevaren zoals wrakken en rotsen. Daarnaast bevatten ze navigatiehulpmiddelen zoals vuurtorens, boeien en verkeersluitlijnen, en soms informatie over getijden en stromingen. Ze dienen schippers en bemanning als basis om een veilige koers te plannen en uit te voeren. Zeekaarten bestaan zowel als papieren kaarten als elektronische kaarten die worden gebruikt in navigatiesystemen.

Inhoud en symboliek: zeekaarten bevatten onder meer diepten en contourlijnen, kusten en havens, aanlegplaatsen, obstakels en wrakken, scheepvaartroutes en verkeersscheidingen, navigatiehulpmiddelen (lichten en boeien) en waar mogelijk getijden- en stromingsinformatie. De informatie volgt gestandaardiseerde symbolen en kaartprojecties zodat ze op verschillende schepen en in verschillende landen eenduidig kunnen worden geïnterpreteerd.

Types en systemen: zeekaarten moeten beschikbaar zijn in twee hoofduitvoeringen: papieren kaarten en elektronische kaarten (ENCs) die worden gebruikt in ECDIS, het elektronische navigatiesysteem. ENCs worden doorgaans uitgegeven volgens internationale normen van de International Hydrographic Organization (IHO), zoals S-57 en S-100, en worden regelmatig geactualiseerd via Notices to Mariners (NtMs) en andere corrigerende berichten. Papieren kaarten blijven in gebruik als back-up en voor situaties waarin elektronische systemen niet beschikbaar zijn.

Geschiedenis en normen: zeekaarten hebben zich ontwikkeld uit de vroegmoderne cartografie naar een gestandaardiseerd systeem voor maritieme navigatie. De internationale normen voor hydrographische kaarten worden beheerd door de IHO, die consistentie en interoperabiliteit tussen landen en diensten waarborgt. Zeekaarten vormen een essentieel onderdeel van maritieme veiligheid en navigatieplanning.