zandgrond

Zandgrond is een bodemtype waarin zand de dominante textuur bepaalt. De bodem heeft een grofkorrelige structuur met veel poreuze ruimten, wat snelle drainage en goede beluchting oplevert, maar een lage waterretentie en een beperkte natuurlijke nutriëntenbinding. Door de lage cationenuitwisselingscapaciteit (CEC) en het beperkte bufferingsvermogen kan zandgrond zonder bemesting snel verarmd raken en verzuren.

Zandgrond ontstaat vooral door afzetting van zand die door wind (duinen) of rivieren is aangevoerd. Ze komt wereldwijd voor in duingebieden, rivierassen en andere zandige gebieden. In Nederland en aangrenzende regio's vormt zandgrond een veelvoorkomend onderdeel van het landbouw- en tuinbouwareaal.

Beheer en gebruik: Een vruchtbare zandgrond vereist toevoeging van organische stof (compost, stalmest), groenbemesters en gerichte bemesting om nutriënten aan te vullen en uitspoeling te beperken. Liming kan de zuurgraad verhogen waar nodig. Drainage en, indien nodig, irrigatie helpen het waterbeheer te sturen. Regelmatige bodembewerking, mulch en gewasrotatie verbeteren bodemstructuur. Veel voorkomende gewassen op zandgrond zijn aardappelen, wortelen, uien en diverse bollen en kruiden; zandgrond wordt ook intensief gebruikt in de glastuinbouw voor kassen.

Uitdagingen en milieukundige aspecten: zandgrond is gevoelig voor uitspoeling van stikstof en andere nutriënten, zeker bij een laag organische stofgehalte; droogte kan voorkomen in periodes zonder neerslag. Langs kusten bestaat een risico op zoutindringing. Erosie door wind en water kan optreden bij onbeschutte, losliggende stukken grond. Beheersmaatregelen zoals erfbegroening, windbrekers, verhoging van organische stof en conserverende teelt helpen dit te beperken.