vlakglas

Vlakglas, ook wel floatglas genoemd, is een type vlakglas dat wordt vervaardigd volgens het floatproces. Bij dit proces wordt gesmolten glas op een bad van gesmolten tin gegoten en als een continue strook tussen rollen naar buiten getrokken. Door de gelijkmatige temperatuur en het contact met het tin ontstaat een uiterst vlak en glad oppervlak met een uniforme dikte, waardoor slijtage en vervorming beperkt blijven.

Het floatproces werd in de jaren vijftig ontwikkeld door de Britse glasfabrikant Pilkington. Het doorbraakkruis lag in het produceren van grote platen met consistente kwaliteit, wat massaproductie van glas mogelijk maakte en traditionele methoden zoals ruwgeschil of trechterglas verving.

Productie en kenmerken: grondstoffen zoals silicazand, natriumcarbonaat en kalksteen worden gesmolten tot glas. Het vloeibare glas verschijnt als een continu lint dat over het tinbad beweegt, waarna het blad afkoelt en stolt. Het resulterende vlakglas is zeer vlak, met een laag oppervlaktruis en minimale kromming. Na afkoeling wordt het glas geanneald om spanningen te verminderen en het kan vervolgens op maat worden gesneden of verder worden bewerkt.

Varianten en toepassingen: basisflglas is meestal ongehard (annealed). Het kan vervolgens worden verhard (tempered) voor veiligheid, of gelamineerd met interlayer (bijv. PVB) voor extra veiligheid. Daarnaast zijn coatings mogelijk, zoals zonne- of warmtewerende coatings, en kan het glas worden geband of gecoat voor reductie van reflectie of emissiviteit. Toepassingen omvatten gebouwde ramen en gevels, interieur- en schilglas, en autoglas (waar vaak de combinatie van veiligheid en functionaliteit vereist is). Het is recyclebaar en dient vaak als grondstof voor nieuw glas.

Samengevat is vlakglas dankzij het floatproces de standaard voor moderne, grote en dunne glasplaten met hoge en consistente kwaliteit.