verdelingsmethoden

Verdelingsmethoden bezeichnet in het algemeen de methoden om een hoeveelheid te verdelen over meerdere onderdelen, categorieën of tijdstippen volgens bepaalde regels of criteria. In bredere zin kunnen verdelingsmethoden zowel wiskundig als praktisch van aard zijn: ze beschrijven hoe de totale hoeveelheid onder delen wordt verdeeld, rekening houdend met beperkingen, behoeften, prioriteiten of onzekerheid.

In de statistiek en kansrekening verwijst verdeling naar de manier waarop een variabele zich over mogelijke waarden verdeelt. Verdelingsmethoden in deze context omvatten het modelleren en estimeren van verdelingen met parametische benaderingen (bijv. normal, binomiaal of poisson) en niet-parametrische benaderingen (zoals kernel density estimation of de empirische verdelingsfunctie). Belangrijke onderwerpen zijn parametersschikking, schattingsmethoden zoals maximum likelihood en method of moments, en goodness-of-fit-toetsing (bijv. chi-kwadraat, Kolmogorov-Smirnov).

In operationele contexten en resourceplanning verwijzen verdelingsmethoden naar toewijzingsregels voor middelen, kosten of tijd. Voorbeelden zijn gelijke verdeling, proportionele verdeling op basis van behoefte of capaciteit, prioriteitsregels, loting en ronddeel- of round-robin-schema’s. In logistiek en software kan ook gebruik worden gemaakt van geavanceerdere technieken zoals fair queuing en capaciteit-gestuurde planning.

Bij het kiezen van een methode spelen factoren als doelstelling (rechtvaardigheid, efficiëntie), haalbaarheid, data beschikbaarheid en onzekerheid een rol. Verdelingsmethoden zijn daarom vaak het resultaat van een afweging tussen modelcomplexiteit en praktijkeisen.