veiligheidsparameter

Een veiligheidsparameter is een numerieke waarde die de gewenste mate van veiligheid of beveiliging in een systeem aangeeft. Zij wordt gebruikt om ontwerp- en evaluatieprocessen te sturen en vormt de basis voor risicobeoordeling en prestatie-eisen. In de praktijk treft men de term in verschillende vakgebieden aan, meestal in de context van veiligheidsgraad, betrouwbaarheid of cryptografische sterkte. De exacte betekenis en schaal zijn afhankelijk van de toepassing en het threat model.

In veiligheid- en betrouwbaarheidsengineering levert de veiligheidsparameter input voor ontwerpkeuzes zoals veiligheidsfactoren, maximale belasting en gewenste betrouwbaarheid. Een hogere parameter verhoogt doorgaans de beoogde veiligheid, maar gaat vaak gepaard met hogere kosten, gewicht of complexiteit. De parameter wordt gekozen op basis van de ernst van de gevolgen bij falen, de kans op falen en geldende normen en wet- en regelgeving.

In cryptografie en informatiesystemen fungeert de veiligheidsparameter als de beoogde wiskundige hardheid tegen aanvallen. Vaak aangeduid met λ (of k), bepaalt zij hoeveel rekentijd en geheugen nodig zijn om een systeem te breken. Grotere waarden geven betere beveiliging, maar brengen prestatiedruk met zich mee. Voor symmetrische systemen is de sleutelgrootte een directe indicator van beveiligingsniveau (bijv. 128-bit beveiliging), terwijl de relatie voor openbare-sleutelalgoritmen afhankelijk is van het algoritme en via normen wordt vastgesteld.

De keuze voor een veiligheidsparameter volgt het dreigingsmodel, de gewenste risico-acceptatie en de relevante normen en richtlijnen, zoals NIST-standaarden of ISO/IEC 27001. Er is geen universele waarde; de parameter moet worden afgestemd op de context, de beschikbare middelen en de consequenties van falen.