vangsttechnieken

Vangsttechnieken is de verzamelnaam voor de verschillende methoden om vis te vangen, met aandacht voor gebruikte uitrusting, aas en werkwijze. De term wordt in zowel sportvissers- als beroepsverbanden gehanteerd en omvat twee hoofdgroepen: hengeltechnieken en vangstsystemen.

Hengeltechnieken omvatten diverse vormen van vissen met een hengel en lijn. Spinnervissen (spin vissen) gebruikt kunstaas zoals spinners, plugs en softbaits, meestal met variërende bewegingen in ondiep tot middelgroot water. Vliegvissen maakt gebruik van lange lijnen en artificiële vliegen en is vooral effectief in stromend water of romantische ondiepe kikkersferen. Feedervissen werkt met voer aan een kleine feederplaats en een hakenset die nabij dat voerpunt vis aantrekt. Bodemvissen richt zich op vissen die de bodem opzoeken en maakt gebruik van loodzware rigs zodat de haak en aas op of nabij de bodem blijven. Topvissen of oppervlaktevissen legt de nadruk op vissen die reageren op oppervlakte- of near-surface kunstaas, vaak met lichte uitrusting en snelle of trillende bewegingen.

Vangstsystemen omvatten naast hengels ook een scala aan vangmethoden die vooral in de beroepsvisserij voorkomen. Netten zoals fuiken en seinnetten vormen veelgebruikt materiaal; ook drijf- en valnetten worden toegepast, afhankelijk van de doelsoort en het watersysteem. In sportvisserij wordt netwerking doorgaans beperkt ten gunste van selectieve technieken die Bijvangst verminderen.

Regelgeving en duurzaamheid spelen een belangrijke rol in vangsttechnieken. Veel gebieden stellen beperkingen aan toegestane methoden, maat- en seizoenregels en gebruik van selectieve uitrusting om visbestanden te beschermen en ecosystemen te behouden.