tolerantieplanning

Tolerantieplanning is het proces waarbij tijdens ontwerp en productie de dimensionale en geometrische toleranties van onderdelen en assemblages worden vastgesteld en beheerd. Het doel is om voldoende functionele zekerheid te waarborgen tegen minimale kosten en haalbaarheid in de maakbaarheid. De aanpak zoekt een balans tussen prestatie, betrouwbaarheid, uitwisselbaarheid en productie-economische factoren.

De activiteit is doorgaans een cross-functioneel inspanningsgebied waarbij ontwerpers, werktuigbouwkundigen, productie, kwaliteitszorg en leveranciers betrokken zijn. Een duidelijke tolerancestrategie sluit aan bij functionele eisen, assemblage- en inspectiemogelijkheden, en de beoogde levertijden en kosten.

Het tolerantieplan doorloopt meestal onderwerpen zoals: identificeren van kritieke kenmerken en functionele eisen; vaststellen van tolerance- en geometrische tolerantieverbanden (GD&T) met duidelijke datumpunten; uitvoeren van tolerance stack-up analyses (worst-case of statistische benadering); kiezen van geschikte tolerantiegrenzen en maatvoeringsregels; documenteren in technische tekeningen en specificaties; en afstemmen met productie en inspectie over meetmethoden en rekenroutines.

Methoden en standaarden omvatten worst-case analysen en statistische tolerantering (RSS), evenals geometrische tolerancing. Populaire referenties zijn ISO 1101 voor geometrische tolerances, ISO 8015 voor algemene tolerantes, en ASME Y14.5 voor GD&T. In sommige omgevingen wordt ook ISO 14405 toegepast.

Voordelen van tolerantieplanning zijn onder meer betere passingen en functiebehoud, minder herwerk, kostenreductie en verbeterde kwaliteit en betrouwbaarheid. Uitdagingen omvatten complexiteit van stack-ups, variabiliteit in leveranciers en meetnauwkeurigheid, en de noodzaak van vroegtijdige en nauwkeurige samenwerking tussen ontwerp en productie. Tolerantieplanning levert daarmee een kader voor consistente kwaliteit gedurende de hele productlevenscyclus.