terugbetalingszekerheid

Terugbetalingszekerheid is een verzamelterm voor instrumenten en afspraken die er zeker van moeten maken dat een lening of andere financiële verplichting wordt terugbetaald. Het doel is het kredietrisico voor de geldgever te verkleinen en bij betalingsachterstanden een rechtmatige mogelijkheid te bieden om terugbetaling te vorderen.

Veelvoorkomende vormen zijn onder meer een garantstelling door een derde partij (garant), zekerheden zoals onderpand (bijv. hypotheek of pandrecht), bankgaranties of brieven van krediet, en escrow- of trustregelingen waarbij bedragen tijdelijk worden vastgezet totdat betaling is voldaan. Daarnaast komen verzekeringstechnische oplossingen voor, zoals kredietverzekeringen, en in sommige gevallen cessie van vorderingen of andere vormen van zekerheidsrechten die de geldgever recht geven op betaling.

In de praktijk werkt terugbetalingszekerheid als volgt: bij het aangaan van de financiering bepaalt de geldgever welke vormen van zekerheid vereist zijn, welke waarde aan de zekerheid toereikend is en onder welke voorwaarden de zekerheid kan worden aangesproken. Bij wanbetaling wordt de betreffende zekerheid ingezet: de гарант betaalt rechtstreeks, of de geldgever verhaalt zich op het onderpand, of er wordt gebruikgemaakt van een bankgarantie. De exacte procedures en prioriteiten zijn afhankelijk van de geldende wet- en regelgeving en van de contractuele afspraken.

Voordelen zijn onder meer een verhoogde kredietwaardigheid van de lener en vaak lagere rentetarieven of betere financieringsvoorwaarden. Nadelen kunnen bestaan uit extra last voor de lener en beperkingen op bezittingen of bedrijfsvoering. Juridische regels en handhavingsmogelijkheden variëren per rechtsgebied, waardoor duidelijkheid in contracten essentieel is.