rentetarieven

Rentetarieven zijn de kosten van lenen of de opbrengst van sparen, uitgedrukt als een procentueel bedrag per jaar. Ze vormen de prijs van krediet en de beloning voor sparen, en weerspiegelen onder meer inflatieverwachtingen, kredietrisico en economische activiteit. Rentetarieven kunnen nominale rentes zijn (niet gecorrigeerd voor inflatie) en reële rentes (inflatie aangepast). Ze onderscheiden zich ook naar looptijd (korte versus lange termijn) en naar vaste of variabele rente.

Typen rentetarieven die vaak voorkomen zijn onder meer het centrale bankbeleid (de beleidsrente), interbancaire rentes zoals EURIBOR of het huidige €STR, en marktprijzen op staats- en bedrijfsobligaties. Voor consumentenconnecties spelen hypotheekrentes (vaak vast of variabel, met verschillende looptijden) en spaarrentes een belangrijke rol. Centrale banken beïnvloeden kortetermijnrentes via hun beleidsrente, wat vervolgens door de financiële sector wordt doorgegeven aan leners en spaarders. De premies op lange termen en kredietrisico dragen bij aan de vorming van de rentecurve.

De rentecurve toont de relatie tussen rente en looptijd. Normaal gesproken stijgen rentes met de looptijd, maar de vorm kan variëren door economische verwachtingen en beleid. Hoger rentenniveau verhoogt de kosten van leningen, waardoor consumptie en investeringen afnemen; lagere rentes kunnen lenen goedkoper maken en economische activiteit stimuleren. Rentetarieven beïnvloeden ook inflatieverwachtingen en wisselkoersen, en bepalen mede de uiteindelijke kosten van schuld en rendement voor huishoudens, bedrijven en overheden.