sufficiënt

Sufficiënt is een Nederlands bijvoeglijk naamwoord dat voldoende of toereikend betekent: het geeft aan dat iets voldoende is om een doel te bereiken of aan een eis te voldoen. Het kan predicatief worden gebruikt, bijvoorbeeld: de informatie is sufficiënt om een beslissing te nemen, maar ook attributief: een sufficiënte hoeveelheid gegevens. In de dagelijkse taal is voldoende vaak gebruikelijker; sufficiënt klinkt vaak formeler en technischer, bijvoorbeeld in juridische, wetenschappelijke of beleidscontexten.

Etymologie en verwante woorden: sufficiënt komt uit het Latijn sufficiens, het participium van sufficere ‘to be enough’. De vorm is verwant aan woorden als efficiént (efficiënt) en deficiént (deficiënt). Net als deze woorden behoort sufficiënt tot een groep leenwoorden die via klassieke taalvorming een Latijnse basis hebben en met het -ënt-suffix in het Nederlands zijn ingebed.

Gebruik en toon: sufficiënt duidt op de mate van geschiktheid voor een specifieke taak of eis. Het benadrukt dat iets precies voldoet aan wat nodig is, niet meer en niet minder. Het kan zowel met een zelfstandige als met een gerichte frase worden gebruikt, bijvoorbeeld: “De controles zijn sufficiënt uitgevoerd” of “Er is sufficiënte tijd besteed aan de analyse.” Voor combinaties met normen of doeleinden kan het gekoppeld worden aan “om” of “te” met infintivus: “voldoende om het doel te bereiken.”

Synoniemen en verwante termen: synoniemen zijn onder meer voldoende, toereikend en adequaat; het antoniem is ontoereikend of onvoldoende. Vergelijkingen worden gevormd als sufficiënter (meer sufficiënt) en het meest sufficiënte (meest sufficiënt), vaak uitgedrukt met meest in plaats van een speciale -ste-constructie.