stalaktietkalk

Stalaktietkalk is een calciumcarbonaatdeposit in grotten, vooral bekend als stalactieten die aan het plafond hangen. Het belangrijkste mineraal is calciet (CaCO3), hoewel ook aragoniet voorkomen kan. Het ontstaat wanneer water dat calciumcarbonaat in oplossing bevat doorrot door het gesteente stroomt en bij het druppelen in de grot CO2 verliest aan de lucht, waardoor CaCO3 uitkristalliseert en neer slaat als een dunne kalklaag. Door herhaalde druppels groeit een stalaktiet geleidelijk naar beneden.

De groei van stalaktietkalk vereist een stabiele grotomgeving met een lage groeisnelheid. De depositie verloopt doorgaans zeer langzaam; groeipercentages variëren van fracties van millimeter per jaar tot enkele millimeters per jaar onder gunstige omstandigheden. De kleur van stalaktietkalk is meestal wit of ivoorkleurig, maar kan worden beïnvloed door onzuiverheden zoals ijzer, mangaan of organische materialen, wat vlekken of tinten kan veroorzaken.

Stalaktietkalk maakt deel uit van speleothemen, samen met stalagmiten, flowstone en andere kalkafzettingen. Deze formaties vormen een belangrijke indicator van de hydrologische en klimatologische geschiedenis van een grot en bevatten vaak waardevolle isotopische informatie voor paleoclimatologie. Ze zijn bovendien kwetsbaar: aanraken, blootstelling aan licht en menselijke activiteiten kunnen de groei remmen of beschadigen.

In karstgebieden is stalaktietkalk wijdverspreid en vormt het een kenmerkend onderdeel van grotlandschappen. Het begrip verwijst naar de kalkafzettingen op het plafond die uitgroeien tot herkenbare stalactieten en aanverwante speleothemen.