slijtagecontrole

Slijtagecontrole is het systematisch volgen van slijtage aan onderdelen die onder wisselende belasting en wrijving staan. Het doel is de conditie te bepalen, de resterende levensduur te schatten en vroegtijdige uitval te voorkomen.

Toepassingsgebieden: mechanische engineering, automotive, aerospace, industriële apparatuur, hydraulische systemen, lagers, tandwielen, snijgereedschappen en transportbanden. In deze sectoren helpt slijtagecontrole bij onderhoudsplanning en verlenging van de betrouwbaarheid.

Methoden: de controle combineert visuele inspectie en dimensionale metingen metingen tegen een referentieontwerp, profilometrie voor oppervlaktestructuur en slijtage diepte, en niet-destructief testen zoals ultrasoon onderzoek, eddy-current en magnetische deeltjesanalyse in smeerolie. Daarnaast worden condition monitoring-systemen ingezet, met sensoren die data leveren over trillingen, geluid, druk en temperatuur om trends te herkennen.

Proces: meestal start men met het opstellen van een baseline en een inspectieplan met duidelijke interval- en drempelcriteria. Bij overvloedige of afwijkende slijtage wordt bepaald of onderhoud, reparatie of vervanging noodzakelijk is. Alle meetgegevens worden geregistreerd en geanalyseerd om ontwikkelingen in kaart te brengen en beslissingen te onderbouwen.

Voordelen en beperkingen: slijtagecontrole verhoogt betrouwbaarheid en beschikbaarheid, reduceert onverwachte stilstand en kan kosten op lange termijn besparen. Nadelen zijn onder meer de benodigde investering in apparatuur en expertise, en het feit dat sommige slijtagepatronen moeilijk direct meetbaar zijn of alleen in specifieke omstandigheden zichtbaar worden.

Zie ook: tribologie, voorspellend onderhoud, onderhoudsbeheer.