sensingafstand

Sensingafstand is de maximale afstand waarop een sensormeting systeem een doel of fenomeen betrouwbaar kan waarnemen en verwerken. De afstand wordt bepaald door het gekozen type sensor, de eigenschappen van het doel en de omgevingsomstandigheden.

Sensingafstand kan worden onderscheiden in drie fasen: detectieafstand (totdat het signaal boven de detectiedrempel uitkomt), herkenningsafstand (het doel kan worden herkend als een bepaald type object), en identificeerafstand (het doel kan worden geïdentificeerd tot een specifieke entiteit). In praktijk overlappen deze fasen en worden ze vaak samen geanalyseerd.

Factoren die sensingafstand beïnvloeden zijn onder meer het type sensor en zijn werking (radar, LiDAR, camera’s, infrarood/thermische sensoren), de signaal-ruisverhouding, de helderheid en het contrast van het doel, en de hoek waaronder het doel wordt gezien. Milieufactoren zoals regen, mist, stof of rook verminderen de afstand door verstrooiing en absorptie. Doelkenmerken zoals grootte, reflectiviteit en afstand tot de sensor spelen eveneens een cruciale rol.

Voorbeelden van sensoren en hun toepassingen: radar en LiDAR worden vaak ingezet voor afstandsbepaling in voertuigen en autonome systemen; camera-gebaseerde systemen geharmoniseerd met beeldverwerking en machine learning leveren detectie op basis van visuele kenmerken; infrarood sensoren meten temperatuurverschillen en kunnen afwijkingen detecteren op grotere afstanden afhankelijk van omstandigheden.

In de praktijk wordt sensingafstand vaak gespecificeerd onder gestandaardiseerde testcondities en kan multisensor-fusie de effectieve afstand vergroten. Door de afhankelijkheid van diverse factoren is de sensingafstand een cruciale parameter bij het ontwerp en de evaluatie van sensoren en gerelateerde systemen.