saturatiepunt

Saturatiepunt is het punt waarop een systeem niet langer kan reageren op een verdere toename van input, zodat de output geen of nauwelijks verandering meer vertoont. Het begrip wordt in verschillende vakgebieden gebruikt, waaronder chemie, fysica, biologie en techniek. In elke context duidt saturatie op een maximale capaciteit of grens waaronder de respons niet verder kan groeien, vaak doordat de betrokken mechanismen verzadigd raken.

In oplossing- en chemie-context verwijst het saturatiepunt naar de maximale hoeveelheid opgeloste stof bij een gegeven temperatuur en oplosmiddel. Zodra dit punt is bereikt, kan extra stof niet meer oplossen en blijft er eventueel een onopgeloste stof aanwezig. De evenwichtssnelheid tussen oplossen en kristalliseren bepaalt de uiteindelijke concentratie.

Bij gasoplossing in vloeistoffen geldt een soortgelijk principe: bij een bepaalde druk en temperatuur kan een maximale hoeveelheid gas oplossen volgens wetten zoals Henry’s wet. Als de capaciteit is bereikt, zal bijkomend gas voornamelijk bovengronds komen.

In technologie en beeldvorming kan saturatiepunt slaan op het bereik van sensoren of kleurtjes in een display. Een pixel- of signaalniveau is dan volledig verzadigd en verdere input veroorzaakt clipping of verlies van detail.

In de biologie en geneeskunde is de zuurstofverzadiging van bloed een bekende toepassing, vaak uitgedrukt als SpO2. Dit geeft aan welk percentage van het hemoglobinebindingssites bezet is door zuurstof. Een saturatiepunt in dit kader heeft directe klinische betekenis.